Via een grote, schaduwrijke boom klom hij tot aan het
balkon van de achterzijde van het kasteel.
Nog steeds op veilige afstand, tuurde hij naar Juliana.
Zij zat daar, in al haar schoonheid haar pootjes te likken in
de avondzon.
Roberto begon spontaan te spinnen, geraakt door haar
schoonheid en lieflijke bewegingen.
Juliana keek op en spitste haar oren.
Nog geen tel later, keken ze elkaar recht in de ogen.
Juliana en Roberto.
Roberto en Juliana.
En of het vuurwerk was.
Zonder één woord of één mauw te laten weerklinken, zaten
ze daar onbewogen voor maar liefst acht minuten.
‘Juliana?’ Het was Anna die hen uit de betoverde blik
haalde. ‘Binnen twintig minuten is het volk er en zal George
je opwachten, kom je?’
Anna liet de balkondeur op een kier en ging in alle haast
verder met de laatste voorbereidingen.
Juliana liet haar kop hangen. Ze keek niet op naar Roberto
maar bleef zitten.
8