Marijke blogt

​De pil is wrang.
Smaakt bitter.
Ik slik.
Met open mond.
Gulzig verdoofd.

Bedtijd.
Voor een stukje van het verhaal is het net te laat.

Nog even.
Heel even zet ik me achter de piano
(die geen piano is, mijn synth, niet mijn vriend)

Rijt mijn lijf open.
Haal elk deel eruit dat stinkt.
Poets het op.
Laat het blinken.

Stralende ogen,
priemende kijkers,
fonkelend, levenslustig, gretig.

Van elke steen die ik zorgvuldig bouw,
brokkelt steeds een deeltje af.
Onzorgvuldig door jou neergehaald.
met slechts 1 woord,
slechts 1 blik.